ماده تاریک
بخشی از جهان ما گم شده است، در واقع بخش نسبتأ قابل‌توجهی از آن. دانشمندان برآورد می‌کنند که کمتر از ۵% از جهان ما از ماده معمولی ساخته شده است (پروتون، نوترون، الکترون و تمام چیزهایی که بدنمان، سیاره‌مان و هر چیزی که تاکنون دیده‌ایم یا لمس کرده‌ایم را تشکیل داده‌اند). اما بقیۀ مواد سازندۀ جهان چیست؟ خب، هیچ ایده‌ای در این مورد نداریم.
تایسون گفت: «ماده تاریک طولانی‌ترین مسئله‌ی حل نشده در اخترفیزیک مدرن است.» او با کمی برافروختگی ادامه داد: «این ماده به مدت ۸۰ سال با ماده بوده است و اکنون پاسخ را می‌دانیم.» با این حال، دقیقأ نزدیک نشده‌ایم. مشکل از اینجا ناشی می شود که ماده تاریک با تابش الکترومغناطیسی (نام مستعار نور) تماس برقرار نمی‌کند. فقط می‌توانیم آن را به دلیل تأثیر گرانشی رصد کنیم – مثلأ با چرخش کهکشان آهسته‌تر یا سریع‌تر از آن چیزی که باید باشد. هرچند، آزمایشات مستمری وجود دارد که به دنبال تشخیص ماده تاریک هستند، مثل SNOLAB و ADMX.
انرژی تاریک
انرژی تاریک شاید یکی از جالب‌ترین کشفیات دانشمندان باشد، زیرا ممکن است کلید سرنوشت نهایی جهان ما را در دست داشته باشد. تایسون آن را بصورت «فشار در خلأ فضا که منجر به تسریع [انبساط جهان] میشود، توضیح می‌دهد. اگر نمیدانستید حالا بدانید که فضا در حال انبساط است – مخصوصا فضای بین کهکشان‌ها. در مقیاس کیهانی، این انبساط تأثیر عمیقی دارد.
از آنجاییکه فضا بسیار ژرف است، میلیاردها سال نوری از فضا در حال انبساط است که باعث میشود بسیاری از کهکشان‌ها با سرعت غیرقابل تصوری از ما دور شوند و اگر این روند ادامه پیدا کند، در نهایت از کیهان چیزی بیش از یک خلأ تاریک، سرد و بی‌پایان، باقی نخواهد ماند. اگر وارونه شود، جهان به خودی خود در یک بحران بزرگ فروخواهد پاشید. متأسفانه، هیچ ایده‌ای در مورد اتفاقی که خواهد افتاد نداریم، همانطور که هیچ نشانه‌ای از ماهیت انرژی تاریک نداریم.
شکل‌گیری حیات
اطلاعات زیادی در مورد چگونگی فرگشت حیات ِ زمین در اختیار داریم. حدود ۳٫۵ میلیارد سال پیش، اشکال اولیۀ حیات ظهور پیدا کرد. این موجودات تک سلولی به مدت میلیاردها سال سیاره زمین را احاطه کرده بودند. کمی بیش از ۶۰۰ میلیون سال پیش، اولین ارگانیسم‌های چند سلولی ساکن ِ زمین شدند. انفجار کامبرین خیلی زود صورت گرفت و سوابقی از فسیل‌ها بدست آمد. درست ۵۰۰ میلیون سال پیش حیوانات بر روی زمین ست پیدا کردند و اکنون ما امروز اینجا هستیم.
هرچند، تایسون اشاره می‌کند که حیاتی‌ترین عنصر فرگشت را درک نکرده‌ایم – «آغاز». تایسون گفت: «هنوز نمی‌دانیم چگونه از مولکول‌های آلی به حیات امروزی رسیده‌ایم و این موضوع تأسف‌بار است، زیرا این اساسأ منشأ حیات است.» این فرآیند اووژنز(تولید خود به خودی) نامیده میشود. در اصطلاح غیرعلمی، اووژنز با چگونگی منشأ حیات از ماده‌ی غیر زنده سر و کار دارد. اگرچه فرضیات گوناگونی دربارۀ این فرآیند وجود دارد، درک جامع یا هیچ شواهدی برای تأیید آن در اختیار نداریم.
این موارد بزرگترین اسرار کیهان و مهمترین آنها محسوب می شوند. بنابراین، در نهایت چه زمانی این معماهای علمی را حل می‌کنیم و از وهم و خیال جدا می‌شویم؟ تایسون از پیش‌بینی امتناع می‌کند. وی در انتهای صحبتش گفت: «من در پیش‌بینی آینده خوب نیستم و به پیش‌بینی‌های دیگران نگاه می‌کنم و دیده‌ام که حتی پیش‌بینی‌های افرادی که ادعا می‌کنند در پیش‌بینی خوب هستند، نیز افتضاح بوده است. بنابراین، می‌توانم بگویم که دوست دارم چه اتفاقی بیفتد، اما این با تصوری که از آینده دارم، کاملا متفاوت است.»
منبع: futurism.com
درباره این سایت